دیـده بگـشـا تا شود تنهـاییِ من بـاورت           نیمه جان هستی ومن چون جان گرفتم دربرت

همچو گیسویت مرا این سو و آن سو میکشی           می کُـشی آخـر مرا با گـریه های آخـرت

عذرخواهی می کنم من گر نمی بوسم تو را           ای به قربان سرت! ترسم جدا گردد سرت

اصغرم؛ روی حرم رفتن ندارم؛ ز آن جهت           من نمی دانم چه گویم در جوابِ مـادرت

می کنم دفنت اگر پشت حرم، از من مرنج           تاب زیـر سـمّ مرکـب را ندارد پیکـرت